IJS, IJS, IJS, JASMIJN DIE IS OP REIS!

 

Hier komt het grote avontuur, Deel 1:

Sinds ik nu de hele tijd Engels spreek, kan het zijn dat mijn grammatica niet helemaal correct is. Alvast excuses.

Dit stuk heeft meer dan duizend woorden, dus maak je klaar voor een lang verhaal.

De avond van te voren was ik natuurlijk, praktisch als altijd pas begonnen met inpakken, dus het heeft me tot twaalf uur middernacht gekost om alle spullen die ik mee wou nemen te vinden, bij elkaar te rapen en ik mijn koffer weten te proppen. Toen ik daar eenmaal mee klaar was ben ik nog gauw in de douche gesprongen omdat ik besefte dat mijn haar toch wel vrij vies was en je niet als een zwerver bij je gastgezin kunt komen opdagen. Lijkt me. De volgende ochtend moest ik rond acht uur opstaan en dat ging verrassend gemakkelijk, waarschijnlijk had ik ook meer motivatie om op te staan dan op een gewone ochtend. Het was het plan om om negen uur te vertrekken, maar dat werd uiteindelijk half elf. Nou ja, uiteindelijk zaten mijn vader en ik (mijn vader bracht me) goed en wel in de auto klaar voor een reis van slik… zes uur. Nou kan ik je vertellen dat als je voor twee uur lang in dezelfde houding zit, dat het toch wel een beetje begint te zeuren. Gelukkig hielden we een pauze en hebben mijn vader en ik een beetje in het rond gesprongen totdat we weer fris en fruitig waren(voor zover dat mogelijk is op een parkeer plaats) en we weer in de auto stapten. Ik wou dat ik foto’s van de reis had gemaakt, maar dat ben ik helaas vergeten. Het grappige is, dat sommige stukken in Duitsland enorm veel op Nederland lijken. Ik was soms heel even in verwarring omdat ik dacht dat ik in Nederland was. Je zit namelijk op een snelweg en je ziet platte stukken land. Dat klinkt mij vrij Nederlands in de oren.

Na de lange reis in de auto kwamen mijn vader en ik eindelijk op bestemming aan. Met het briefje waar het adres opstond in de hand, liepen we naar het huis waar we hoopten dat ze zouden wonen en belden aan. Gelukkig was het het juiste huis en hoefden we niet heel akward gedag te zeggen en weer weg te lopen. Ze wonen in een soort mini appartement- achtige woning, wat betekent dat op de bovenverdieping andere mensen wonen. Er is verrassend veel ruimte voor wat eigenlijk een beneden verdieping is. Je hebt de keuken, de woonkamer, vier slaapkamers, een badkamer en een aparte wc. Een een tuintje waar een trampoline in past, dus dat is niet zo heel klein. We werden binnengelaten door de vader, Thomas. Een heel aardige en lieve man die helaas heel erg pijn aan zijn nek heeft waardoor die de hele tijd een soort band om zijn nek moet dragen. Toen gingen we aan de tafel zitten waar de moeder Bärbel, en de dochter Nele (13) al aan zaten. Ik vond het in het begin wel een beetje ongemakkelijk . Nele en ik hadden al geskypet maar als een persoon dan in het echt ontmoet is dat toch anders. Uiteindelijk was het super gezellig en waren we aan het praten over hobbies, eten, en allerlei andere dingen. Na het eten weet ik niet precies meer wat we hebben gedaan maar volgens mij heb ik “21 Jumpstreet” samen met Nele gekeken. Hiervoor hadden mijn vader en ik trouwens een rondleiding gekregen door het huis.

De volgende ochtend moest ik even denken waar ik ook al weer was, maar was toen helemaal wakker en vol besef of de realiteit die in mijn geval heerlijk was. Ik slaap in een kleine kamer met een tweepersoons bed(!) waar ook een boekenkast in staat en een rek waar ik mijn kleren in kan leggen. Al heb ik maar een paar kledingstukken erin gelegd, ik heb het meeste gewoon in mijn koffer gelaten. 🙂 Na een heerlijk ontbijt- met alle dingen erbij die ik weer mag!- gingen mijn vader, Thomas, Bärbel en ik wandelen, maar moesten we na tien minuten alweer terug omdat we hadden afgesproken met Paola (een uitwisselings- student die daar op school zit en die ik ken omdat ze voor drie maanden naar onze school is gekomen) in de school, Kapriole voor een rondleiding en later nog een rondleiding in de stad. Eenmaal aangekomen op de school, moesten we nog een tijdje wachten op Paola maar toen ze er eenmaal was kregen we (mijn vader, Bärbel en ik. Thomas die moest weg.) een rondleiding door beide gebouwen- een P.O en een V.O gebouw- en bij-informatie over hoe alles werkte en dat soort dingen. Toen we daar me klaar waren gingen we een kleine berg beklimmen. Een toeristische uitkijkplaats. Toen we eenmaal boven waren had je het geweldige uitzicht over het dal waar de stad in lag en de krans van bergen eromheen waar de bovenkant wit was.

Hierna kregen we een rondleiding door de stad, waar allemaal kleine stroompjes van water doorheen liepen die vroeger als de riolering gebruikt werden maar nu helder en schoon waren. Paola vertelde me dat de legende is dat als je in zo’n stroompje valt, je gaat trouwen met iemand uit die stad. Zoals je misschien begrijpt probeerde ik zo hard mogelijk om níet in een van die stroompjes te vallen. Na het afscheid nemen van mijn vader, heb ik een nog uitgebreidere rondleiding gehad en Paola kan Nederlands, maar was het alweer een beetje vergeten, dus hebben we Nederlands gepraat terwijl ze me van alles liet zien. Ik ben ook nog in een kerk geweest, die zo groot is dat ie nog steeds niet klaar is en mensen nog steeds bezig zijn met het bouwen ervan. Er moesten ook steeds dingen vervangen worden omdat die dan begonnen te verbrokkelen.

De eerste dag op een vreemde school… werd ik aangestaard alsof ik van een andere planeet kwam. Ik moest om zeven uur of kwart over zeven opstaan dus die eerste morgen was een hel. Gelukkig reisden we met de tram en met de bus, dus daar kon ik nog een beetje bij dutten. Gelukkig raakten mensen snel gewend aan “the girl from holland” en werd ik aan iedereen voorgesteld. Ik heb alleen niet zo veel mensen om mee te praten omdat de meeste mensen daar niet zo goed Engels kunnen. De leraren en de volwassenen en zo wel, maar de studenten van veertien en vijftien hebben er ook nog moeite mee. Op woensdag werd ik ziek.  Ik heb ongeveer drie dagen op de bank gelegen en een beetje Sims gespeeld. De gast familie is zo aardig als je maar wensen kunt en ze vragen de hele tijd hoe het met me gaat en zo en of ik wat te drinken wil. Volgens mij heb ik in deze week het meeste thee gedronken dan ik ooit in een week zou drinken. Zaterdag voelde ik me al veel beter en heb ik een lange douche van twee en een half uur genomen. Helaas werd ik wel de hele tijd duizelig dus moest ik maar gaan zitten. Er was eerst wel een beetje sneeuw maar zaterdag ging het fatsoenlijk sneeuwen en op zaterdag avond was alles bedekt in een klein laagje sneeuw. Ik ben woensdag ook naar Nele’s toneelstuk geweest, maar helaas begreep ik er niet bar veel van, omdat ze allemaal nog al snel Duits praatten. Vandaag (zondag) ben ik gaan wandelen met Thomas in de bergen. Het is moeilijk uit te drukken hoe het er uit zag omdat het zo ongelooflijk mooi was. Je had uitzicht over bergen, bossen en allemaal bedekt met sneeuw. Het was net winter wonderland. Misschien staan er straks foto’s boven en misschien ook niet want mijn computer doet een beetje moeilijk. In ieder geval, ik heb ook weer gemerkt dat er iets aan mijn conditie moet worden gedaan. Deze avond ben ik naar een circus voorstelling geweest en het was een geweldige voorstelling. In de pauze hebben we volgens Thomas en Nele het beste ijs van de stad gegeten. Waar ik het helemaal mee eens was. Het is echt heerlijk ijs. Als ik kon, zou ik de hele winkel meenemen naar Nederland. Maar toen begon de voorstelling alweer en we hadden onze ijsjes nog niet op en je mocht ze niet mee naar binnen nemen dus toen moesten we ze weg gooien. Dat brak mijn hart. Gelukkig gaan we later deze week nog zo’n ijsje eten in alle rust en kalmte.

Het is heel grappig want je hoort de hele tijd een compleet andere taal om je heen en dan heel snel, want als ik het probeer te verstaan, versta ik alleen maar een paar woorden. Ik leer de gastfamilie een beetje meer Engels en zij leren mij een ietsiepietsie beetje Duits. Ze vinden mijn Engels helemaal geweldig en vinden dat ik het vloeiend spreek, wat een enorm compliment is. In ieder geval, volgende week weer een verhaal van meer dan duizend woorden! Tot volgende week.

Lots of Love, Jasmijn